Καρτ-ποστάλ από την Μόσχα

[castiel]

Ένα κείμενο από τη sportday (http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=40320&autid=32)
Μου άρεσε πολύ, ίσως και επειδή είμαι ΠΑΟΚ, αλλά πιστεύω θα αρέσει και εσάς...
Το Υ.Γ. μου τα χάλασε λίγο, αλλά είπα να το μεταφέρω αυτούσιο...


Μάνα, γυρίζω. Τέρμα τα ταξίδια. Ξέρω ότι σου έλειψα, αλλά στο υπόσχομαι, γυρίζω σοφότερος. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι δεν θα σου φύγω ξανά. Μετά δεν υπόσχομαι τίποτα...

Κάνει κρύο, εδώ στη Μόσχα. Πολύ κρύο. Τουρτούρισα πολύ αυτές τις ημέρες, αλλά άξιζε τον κόπο. Δεν στο κρύβω ότι ήπια λίγη βότκα παραπάνω για να ζεσταθώ. Πήγα και στην κόκκινη πλατεία. Είναι πολύ πιο όμορφη από ότι στις φωτογραφίες. Περπάτησα στις όχθες του ποταμού Μόσκβα, πήγα στο Μουσείο Πούσκιν, χάζεψα την αρμονία ανάμεσα στους ουρανοξύστες και τους υπέροχους καθεδρικούς, δεν στο κρύβω ότι πήγα να δω αν, όντως, τα κορίτσια που δουλεύουν το βράδυ εδώ είναι το ίδιο όμορφα όπως μου έλεγαν.

Νόμιζα ότι το πιο όμορφο ταξίδι που έκανα φέτος ήταν στο Αμστερνταμ. Θυμάσαι; Θυμάσαι που σου έλεγα για την πλατεία Νταμ, το μουσείο με τα κέρινα ομοιώματα, τον δρόμο με τα κόκκινα φωτάκια και τα κορίτσια στις βιτρίνες, την πλατεία με τα μουσεία, τα ατελείωτα πλακόστρωτα δρομάκια, εκείνα τα... περίεργα coffee-shop και το τρομερό γήπεδο του Αγιαξ;

Τελικά δεν ήταν αυτό το καλύτερο. Μπορεί να ήταν εκείνο που ακολούθησε. Εκείνο που σάστισα μπροστά στο μεγαλείο της Αγιάς-Σοφιάς, εκείνο που περπάτησα στα πλακόστρωτα της πλατείας Ταξίμ, που άφησα το βλέμμα μου να ταξιδέψει στον Βόσπορο, που έφαγα ιμάμ και ντολμάδες, που γεύτηκα αγκινάρες αλά πολίτα και τρελάθηκα με τα σοροπιαστά που μου κάνεις κι εσύ, που χάζεψα από τις μυρωδιές, που περιπλανήθηκα στο μεγαλύτερο παζάρι που είδα ποτέ στην ζωή μου, που δάκρυσα όταν είδα εκείνο τον ψηλό με τα αραιά μαλλιά, να βγάζει την φανέλα του, να την κάνει λάβαρο σε ένα σημαιάκι και την υψώνει ψηλά, εκεί που γεννήθηκε ο Δικέφαλος.

Ξέρω ότι δεν πρόλαβα να στα διηγηθώ όλα αυτά με λεπτομέρειες γιατί μετά έπρεπε να φύγω για την “Βενετία του Βορρά”. Αν κάποια στιγμή θέλεις να πας ένα ρομαντικό ταξίδι να πάρεις το μπαμπά και να πας στο Μπριζ. Είναι στο Βέλγιο και είναι μία πόλη γεμάτη κανάλια, γεμάτη περίεργους πύργους με μυτερές κορυφές, πλημμυρισμένη στα χρώματα και στο οξυγόνο.

Σε ευχαριστώ πάντως που όταν ήμουν μικρός με πίεζες να μάθω ισπανικά. Είδες μου χρησίμευσαν όταν πήγα μετά στο Βίλα-Ρεάλ; Να σου πω την αλήθεια, ήταν πολύ ήρεμο για τα γούστα μου και έμεινα λίγο πιο δίπλα στην Βαλένθια. Εκεί, ο Καλατράβα έχει κάνει αληθινά έργα τέχνης, όχι σαν αυτή την περίεργη αψίδα που έκανε σε εμάς. Έχτισε ένα ολόκληρο χωριό τεχνών και επιστημών με δεκάδες κτίρια, που όλα μοιάζουν με διαστημόπλοια! Έφαγα παέγια, ήπια σανγκρία και μόλις προσπάθησα να χορέψω φλαμένγκο έκανα τους πάντες να σκάσουν στα γέλια, αλλά δεν με πείραξε.

Εσύ πάντως, καλά μου έλεγες ότι στο Ζάγκρεμπ είναι λίγο επικίνδυνα. Δεν στο κρύβω, φοβήθηκα όταν κάποιοι πέταξαν πέτρες και πήγαν να βάλουν φωτιά στο πούλμαν μας, αλλά δεν πειράζει, κάτι έμαθα κι από αυτό. Άξιζε τον κόπο, γιατί εκείνος που με ρώταγες, γιατί τον λένε “προδότη”, αφού φέτος γύρισε με λιγότερα λεφτά από όσα του έδιναν αλλού στην ομάδα που υποστηρίζει, έβαλε ένα γκολ και κερδίσαμε.

Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις γιατί μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Ξέρω ότι δεν ξέρεις από ποδόσφαιρο. Ξέρω όμως ότι τώρα που σου γράφω κι εσύ θα ήθελες να σε είχα πάρει μαζί μου σε κάποιο από τα ταξίδια. Ισως του χρόνου. Φέτος δεν έχει άλλο. Η ΤΣΣΚΑ, χωρίς να της πρέπει, τον απέκλεισε τον ΠΑΟΚ,...

ΥΓ. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όσους τρώνε τα λυσακά τους με το ερώτημα γιατί παίζει ο Χαλκιάς και όχι ο Κρέσιτς, σε αυτούς που αναρωτιούνται γιατί παίζει ο Σνάουτσνερ που βλέπει το μισό γήπεδο σαν ναρκοπέδιο, σε αυτούς που δεν τους αρέσει το άγαρμπο στυλ του Τσιρίλο, σε αυτούς που γκρινιάζουν για τον Μαλεζά, που λένε... “αργοκούνα” τον Ιβιτς, “τελειωμένο” τον Λίνο, “λίγο” τον Χάβο, “άμπαλο” τον Τσουκαλά, “πρώην” τον Ζλάταν, “προδότη” τον “Σάλπι”, “χοντρό” τον Ελ-Ζαρ, “ανύπαρκτο” τον Φωτάκη, “Θοδωράκη” τον Ζαγοράκη, σε αυτούς που αναπολούν τον Σάντος που κάποτε αποκαλούσαν “σαρδέλα” και “καρπουζά”, Χάρη σε όλους αυτούς εγώ έγινα σοφότερος, έζησα πράγματα που θα χρειαζόμουν δύο ζωές για να δω. Τους οφείλω (τουλάχιστον) ένα ευχαριστώ, τώρα που πάω για ύπνο...