Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...

[katerina92]

Χαρη... γιατι αυτος ο ηχος με τρομαααζειι??

[Διφορούμενο]

@katerina92
Διάβασα τον τίτλο και σκέφτηκα "φυσικά και δεν θα σε θυμάται κανείς για τις κρυφές σου σκέψεις, αφού είναι κρυφές". Ανοιξα το θρεντ, αρχισα να διαβάζω και αμέσως έχασα το ενδιαφέρον μου. Άρχισα την διαγώνια ανάγνωση (κι ουτε). Βαρετό. Αυτό όμως που μου άρεσε ηταν το πρώτο κείμενο που έγραψες εσύ.

Στην συνέχεια μου έκαναν εντύπωση αυτά που ακολούθησαν!

---------------------------------------------------------------------------

Οταν στενοχωριόμουν, επαιζα τα πιο ομορφα τραγουδια.

Αυτός είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να αντιμετωπίσεις την καντίφλα!
Εχουμε την τάση να εστιάζουμε στο αρνητικό και πως θα καταφέρουμε να το αλλάξουμε(κάτι που είναι δυσκολο μιας και μας φαινεται "βουνο"). Συμβουλές τύπου "δες το αλλιώς, δες το θετικά" δεν είναι καλές. Αν δεν τα καταφέρουμε, νιώθουμε και τύψεις!
Ενώ κάνοντας πράγματα που τα έχουμε συνδέσει με ευχάριστα γεγονότα, κάνοντας πράγματα που μας άρεσαν, αλλάζει η δυναμική του πράγματος! Παίρνουμε τα πάνω μας και αντιμετωπίζουμε τις διαφορες καταστασεις με άλλον "αερα".

[sid]

---

[cornerstone]

Η αληθεια είναι πως όταν διαβασα το τελευταιο κειμενο σου, αρχισα να αισθανομαι…τυψεις! Ουτε βαθια πληγωμενη ειμαι, ουτε βιωνω συναισθηματα μελαγχολιας και βαριας απελπισιας. Προς Θεου!

Μη νιώθεις τύψεις. Μάλλον τελικά το κείμενό μου ήταν περισσότερο συμβουλές προς εμένα την ίδια παρά απάντηση σε σένα. Και μένα μου αρέσει πολύ να γράφω, να αναμετρώμαι με τα αδιέξοδα, τους φόβους και τις απογοητεύσεις μου, αιχμαλωτίζοντάς τα μέσα στις λέξεις. Γεμίζοντας σελίδες και τετράδια από ξεστρατισμένες σκέψεις.

Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...

Κι όμως πάντα ερχόμαστε στο δίλημμα τούτο. Τι είναι ορθότερο να πράξουμε; Ή τι είναι πιο ασφαλές; Να κρατάμε κρυφές τις μεγαλύτερες μας επιθυμίες, τους πιο ενδόμυχους φόβους μας, τα ανομόλογητα πάθη μας; Ή να αποκαλύπτουμε χωρίς σκέψη; Να παραδεχόμαστε την αγάπη και τον έρωτά μας για κάποιο πρόσωπο, χωρίς να περιμένουμε να το πει πρώτα εκείνο; Χωρίς να περιμένουμε καν ανταπόκριση. Γιατί πάνω απ' όλα έχει σημασία εσύ να μπορείς να αγαπήσεις...Με ανιδιοτέλεια...

Κι όμως ο κόσμος μας δεν είναι έτσι. Συχνά κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις κρυφές σου σκέψεις. Μάθαμε πως πρέπει να μένουν κρυφές. Έτσι μας δίδαξαν. Αυτός είναι ο ενήλικος κόσμος. Ποτέ δε μιλά για σκέψεις, όνειρα, ταξίδια...

Ο κόσμος των ενηλίκων επιτάσσει τις υποχρεώσεις, τις δουλειές, την απόκτηση χρημάτων και ακινήτων. Τουλάχιστον μέσα σ' αυτή τη νοοτροπία μας μεγάλωσαν. Γι' αυτό και οι περισσότεροι έμαθαν μόνο να ανησυχούν για το πως θα βρουν μια δουλειά και πως θα βγάλουν χρήματα. Για το πως θα μπορέσουν να ανελιχθούν κοινωνικά. Για το πως θα μπορέσουν να αποκτήσουν κύρος και δύναμη. Εσχάτως, για το πως θα μπορέσουν να φύγουν απ' την Ελλάδα για να βρουν μια καλή δουλειά, με προοπτικές, για να μπορούν να "προγραμματίσουν τη ζωή τους". Και την αγάπη την αποζητούν ως μέσο ικανοποίησης των φιλοδοξιών τους. Και κυρίως του εγωισμού τους.

Κατερίνα δε σε κατηγορώ που ο κύριος λόγος που θύμωσες ήταν επειδή θίχτηκε ο εγωισμός σου. Ναι. οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ανιδιοτελείς. Ο άνθρωπος είναι εγωιστικό ον, χωρίς αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Λειτουργεί και ως μέσο αυτοσυντήρησης και προστασίας. Απλώς στην υπερβολή του ο εγωισμός, πιστεύω, πως δηλητηριάζει τις ζωές μας. Τις κάνει πιο γκρίζες, μουντές και καταθλιπτικές...

Καμιά φορά νομίζω πως θέλω να ξαναγίνω μικρή. Παλινδρομώ στην παιδική μου ηλικία...Στα παραμύθια με τους δράκους, τις μοχθηρές μάγισσες, τα κάστρα, τις πριγκίπισσες και τα βασιλόπουλα...Τα τραγουδάκια και τα νανουρίσματα...Η ζωή ήταν πιο εύκολη. Πιο ανέμελη...Θυμάμαι πως χόρευα όλη την ώρα....Πως αγαπούσα όλο τον κόσμο...Λένε όσοι με γνώριζαν μικρή, συγγενείς και φίλοι, πως ήμουν το πιο χαρούμενο κοριτσάκι που είδαν ποτέ...Πίστευαν πως θα γίνω πολύ ευτυχισμένη. Είχαν άδικο...Δεν είμαι...Μπορεί να μη γίνω ποτέ...

Φοβάμαι...Ο κόσμος με τρομάζει...Ο κόσμος με εξοργίζει...

Ο Κούντερα σημειώνει:«…Πώς να ζήσει κανείς σ’ έναν κόσμο με τον οποίο δεν συμφωνεί; Πώς να ζήσει με τους ανθρώπους, όταν δεν μπορεί να οικειοποιηθεί ούτε τα βάσανα ούτε τις χαρές τους; Όταν δεν ξέρεις να είσαι ένας απ’ αυτούς;…»

[(β-α)/2]

Είναι νύχτα και περπατάω σε ένα δρόμο κάπου μακριά. Δε θυμάμαι πώς βρέθηκα εδώ. Θυμάμαι πως ήθελα να χαθώ στις σκέψεις. Γύρω γύρω υπάρχουν μόνο δέντρα, νομίζεις πως είναι τόσο ήρεμο το μέρος και όμως έχει μια έντονη κίνηση, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε καράβι.

Έχει τόσο κρύο. Αισθάνεσαι τόση μοναξιά, τα δέντρα γέρνουν και τα κλαδιά κλαίνε. Το νερό μετακινείται και τα κύματα οργιάζουν. Ο αέρας ταξιδεύει και τα φύλλα ουρλιάζουν. Ίσως τελικά και να χάθηκα στις σκέψεις. Επικρατεί αναρχία. Και είναι που τη μια μέρα είσαι παραδομένη στον ήλιο και την άλλη χαμένη εδώ. Και θες να αποφασίσεις και να φύγεις και από τα δύο, να πας σε κάτι λιγότερο ακραίο και ας μην είναι αρκετό. Θα είναι ήρεμο. Ή μήπως θα είναι αρκετό, απλά εσύ έχεις μάθει ν' αδικείς;..

Και μετά είναι πάλι αυτά τα μάτια που πλησιάζουν και που μιλάνε ασταμάτητα, τόση σιωπή και παρακαλάς για λίγη ακόμη.. λίγη μόνο. Και είναι έτσι όπως πέφτει το χιόνι που σε κάνει να χαμογελάς και τα καταφέρνεις για μια στιγμή. Μια στιγμή. Θέλω λίγο παραπάνω. Λιγάκι.

Θέλω να βρω αυτό το χαμόγελο που οι άλλοι αναγνωρίζουν και να το νιώσω, τόσο που να το λατρέψω και τότε μπορεί το τίποτα να είναι πλέον τίποτα και το κάτι να πάρει τη θέση που αξίζει. Πρέπει να επιστρέψω πίσω, πολύ πίσω, να διαλέξω μια διαδρομή και ίσως τότε ο μονόδρομος, να έχει διαφυγή και οι σκέψεις να βρουν την ηρεμία. Τότε όλα θα είναι λιγότερο ακραία και ίσως πιο ανεκτά. Ίσως.

[katerina92]

Είναι μερικές φορες που γραφω γιατι δεν ξερω τι πιστευω, τι θελω, τι εννοω. Και προσπαθω να τακτοποιησω τις διαχυτες τις σκεψεις μου, μηπως βγαλουν καποιο νοημα. Μηπως καταλαβω.

Είναι μερικες φορες που

ακόμα και το πιο απλό , το πιο στοιχειώδες παραμένει Διφορούμενο


Δυο πλευρες. Δυο ερμηνειες.Δυο αποψεις. Μια για σενα, μια για μενα. Διαφωνια. Σου λεω εκτιμησες λαθος το νοημα μου. Τι γινεται όμως όταν κρατας και τις δυο πλευρες δικες σου; Και η μια αληθεια σου αναιρει την άλλη. Οταν συνειδητοποιεις ότι η παρεκκλιση από την ουσια σου (την πρωταρχικη), η παρερμηνεια δεν είναι αποκλειστικοτητα των αλλων. Γιατι και εσυ ο ιδιος στα αληθεια δεν μπορεις να εκτιμησεις τα λογια σου σωστα.

Σκεφτομαι και γραφω. Καποιος απαντα. Λεω κανεις δεν θα με καταλαβει ποτε τελικα. Απελπισια. Και ενώ προσπαθω να του καταδειξω που εκανε λαθος στην αξιολογηση του βρισκω την συλλογιστικη μου να αρμενιζει μακρια από το πρωτο το λιμανι. Αυτό που λεω τωρα αποκκλινει από αυτό που προσπαθουσα να περιγραψω στην αρχη. Και ετσι, το πιο απλο, το στοιχειωδες που πασχιζεις να μεταλαμπαδευσεις στους γυρω σου – γιατι ακριβως εισαι πεπεισμενος για την αντικειμενικοτητα του- παραμενει υποκειμενικο. Διφορουμενο. Και το χειροτερο είναι πως ουτε στο δικο σου το μυαλο δεν είναι ξεκαθαρο τελικα. Και εκει διφορουμενο μοιαζει. Και εμοιαζε. Τελικα.

Ετσι αρχισα να διακρινω γιατί οι κρυφές σκέψεις που φανερώνονται –όταν και οπως φανερώνονται- είναι απελπιστικά Διφορούμενες.

Μπορει να αυτοτραυματίζεις τις σκέψεις σου κρατώντας τες πότε κρυφές και πότε μισοφανερές, μιλωντας αινιγματικα, αφηνοντας περιθωρια για διαφορετικες ερμηνειες. Κανοντας τις διφορουμενες. Αλλα υπαρχει λογος που συμβαινει. Και δεν το κανεις εσκεμμενα για να προκαλεσεις συγχυση. Μερικες φορες δεν γινεται να μιλησεις διαφορετικα.


Συνειδητοποιησα πως οι δικες μου οι σκεψεις συναδουν με τον χαρακτηρα μου. Είναι αναποφασιστες. Είναι διαθεσεις που αλλαζουν αδιακοπα και απροσμενα. Και συνηθως προτου προφτάσουν να ολοκληρωθουν. Διαλεγονται με άλλες σκεψεις – δικες μου ή αλλων- και αλλαζουν γνωμη. Συνεχως. Βρισκονται σε μια διαρκη αναπροσαρμογη. Και επειδη σπανια είναι απολυτες, ποτε δεν μοιαζουν να εκφραζονται ξεκαθαρα…



Οι σκεψεις μας διατυπωνονται διφορουμενες ειτε γιατι δεν εχουμε αποφασισει για αυτές – επειδη κατακλύζονται από διλλήματα που τις κρατουν υπο διαρκη αναθεωρηση- ειτε γιατι ενώ εχουμε τη διαθεση να τις μοιραστουμε κατι μας συγκρατει. Και τις κραταμε μισοφανερες. Σαν ένα διστακτικο παιδι που παλινδρομει. Ενα βημα μπροστα, ένα πισω.



Τι είναι αυτό που μας συγκρατει;

Κι όμως ο κόσμος μας δεν είναι έτσι. Συχνά κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις κρυφές σου σκέψεις. Μάθαμε πως πρέπει να μένουν κρυφές. Έτσι μας δίδαξαν. Αυτός είναι ο ενήλικος κόσμος. Ποτέ δε μιλά για σκέψεις, όνειρα, ταξίδια...

Ο κοσμος ενδιαφερεται για τις σκεψεις σου. Αδημονεί για τις εξελιξεις. Λαχταρα τα σχολια. Ανυπομονει. Θελει να μαθει. Και αν δεν του ανοιξεις την πορτα, θα κοιταξει από την κλειδαροτρυπα. Δεν θα διστάσει. Και όταν μαθει πια, θα οικειοποιηθεί τοσο πολύ την ιστορια σου. Θα την κανει δικη του. Τοσο πολύ που θα θεωρησει αυτονοητο δικαιωμα και υποχρεωση του να την εμπλουτισει. Να επεμβει στα λογια σου καταχρηστικα, με αναιδέστατο θράσος. Αδιακριτος και φλυαρος και επιπολαιος ο κοσμος.

Φοβάμαι...Ο κόσμος με τρομάζει...Ο κόσμος με εξοργίζει...

Και με την ενηλικιωση αναγκαζεσαι να λυσεις τα ματια και να τον αντικρίσεις, χωρις να ντεπεσαι. Καθοριστικη δοκιμασια. Μερικες φορες θα δεις την ειλικρινεια σου να σε βλαπτει . Δεξου να στερηθεις ένα κομματι της ελευθεριας σου, για να μην απολεσεις τον εαυτο σου ολοκληρo. Μεσα σε αυτόν τον κοσμο που δεν θυμιζει εκεινη την αθωα ψευδαισθηση των παιδικων παραμυθιων. Κι αν επιμενεις πως θες να μενεις παιδι, μαθε να μιλας λιγοτερο. Γιατι ο κοσμος μιλαει πολύ. Και όχι για τα δικα του ονειρα, σκεψεις και ταξιδια. Προτιμα να απασχολειται γελοιποιοντας με κάθε γλοιώδη , θρασύδειλο, απελπιστικο τροπο τα δικα σου.

δίλημμα <<κρυφές σκέψεις και ολοδικές σου>> ή <<φανερές και χαρισμένες>> πέρα από αισχρό ψευτοδίλημμα είναι και λιγότερο προφανές από το <<τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιόν είχαν πατέρα>> , αφού ακόμα και η γυναίκα του Ζεβεδαίου να ήταν μέχρι το τέλος πιστή , δεν συμβαίνει το ίδιο με αυτούς που χαρίζεις τις σκέψεις σου

Θα ηθελα να μοιραζομαι τις σκεψεις μου. Μερικες φορες αδυνατω. Άλλες φορες δισταζω. Μακαρι να γνωριζα ποιοι θα εμεναν διπλα μου πιστοι μεχρι το τελος. Για να τους χαριζα ολες τις σκεψεις μου. Οσες μπορω να εκφρασω με λογια. Δεν ημουν ποτε επιφυλακτκη. Δεν ηθελα να ειμαι. Αλλα δεν αργησαν τα γεγονοτα να με κανουν να ανακαλεσω για τις προθεσεις μου. Ειδα την ευπιστια μου να γινεται αφελεια. Θυμωσα. Το μετανιωσα.

Δεν μπορω να απαντησω στο διλλημα. Εξαρταται από το περιεχομενο των σκεψεων και τον αποδεκτη. Δυστυχως δεν μοιραζονται παντα αυτοι που θα απευθυνθεις τις σκεψεις τους εξισου μαζι σου. Και ακομα και όταν το κανουν, η ειλικρινεια των λογων τους αμφισβητειται. Οφειλει να αμφισβητειται πλεον. Όταν χαριζεις κατι, εχεις αναγκη να ξερεις πως θα εκτιμηθει ή -αν όχι- εστω πως θα γινει σεβαστο. Και η αναγκη γινεται επιτακτικότερη οσο αυτό το κατι αποκτα μεγαλυτερη αξια για σενα…

Κατερίνα δε σε κατηγορώ που ο κύριος λόγος που θύμωσες ήταν επειδή θίχτηκε ο εγωισμός σου

Αυτό ηταν το τελευταιο μου πορισμα. Περασα από πολλες υποθεσεις. Σκεψεις ανακατεμμενες, χαμος. Και το μυαλο μου γεμιζε σελιδες από μισοτελειωμενες προτασεις και όλα μπλεκονταν. Το ένα μετα το άλλο. Το ένα μαζι με το άλλο. Το διφορουμενο δεν εμεινε με μια φορεσια. Ειχε πολλα κοστουμια. Και τα αλλαζε επιδεικτικά μπροστα μου. Και τωρα δεν κατηγορουσα τους αλλους για την διττη σημασια των πραγματων. Βρηκα πολλες σημασιες. Περισσοτερες από δυο. Και τις βρηκα μονη μου. Ημουν υπευθυνη. Ηταν δικες μου.

Μου αρεσαν οι ερωτησεις. Γιατι όταν παλευα να εξηγησω στους αλλους τις σκεψεις μου, ενιωθα ότι τις εξηγουσα παραλληλα στον εαυτο μου. Και αυτό μου ηταν χρησιμο. Φαινοταν να τις απλουστευει και να τις ταξινομει. Συντομα όμως συνειδητοποιησα την ανεπαρκεια του τεχνασματος. Μετα από κάθε διαλογο, γεννιόντουσαν νεες. Σκεψεις μισοτελειωμενες. Και ανακατευονταν με τις παλιες. Εψαχναν καποιο άλλο μισο μηπως γινουν ολοκληρες.

Ο εγωισμος ηταν μια σκεψη που ολοκληρωθηκε. Και εγινε συμπερασμα. Μιλωντας όμως για αυτην, την αμφισβητησα. Σκεφτηκα, μπορει να κανω λαθος. Ισως τελικα να με πειραξε επειδη δινω μεγαλη αξια στους ανθρωπους. Επειδη με ενδιαφερει η γνωμη τους. Και με βασανιζει ότι συνεχως αμφιβαλλω για αυτην. Ποτε δεν ειμαι σιγουρη ότι εχω εκτιμησει σωστα. Δινω προτεραιοτητα στους ανθρωπους. Και ψαχνω να βρω κατι πολυτιμο μεσα στον καθενα. Αυτή η αναζητηση με γεμιζει, μου δινει ζωη. Και αρνουμαι πεισματικα να το δεχτω, όταν αποδεικνύεται ματαιη. Με πειραζει. Με πειραζει που δεν βρισκω την ανταποκριση. Δεν βρισκω αποκριση στις προσδοκιες μου. Με πειραζει που εχω προσδοκιες. Εγω φταιω. Ποσο εγωιστικο αληθεια. Οταν θυμωνεις ή απογοητευεσαι να διεκδικεις την απολυτη ευθυνη.

Και γυρνω παλι εδώ που αρχισα. Εγωισμε μου, μεγα προνομιο, δεν σε απαρνουμαι. Κι αν το αποπειραθηκα, ατελεσφορη προσπαθεια. Συμπερασμα που εμεινες συμπερασμα. Και δεν γυρισες να ανακατευτεις με τις σκεψεις, να υποστεις την αυστηρη αμφισβητηση τους. Εγωισμε μου αιτια και αφορμη. Ειτε αφετηρια , ειτε προορισμος των σκεψεων μου. Παντα ξερω πως θα σε συναντησω καπου στις αναζητησεις μου. Παντα εχεις ρολο. Συνοδευομενος ή ασυνοδευτος, δεν χανεις πρεμιερα. Για το ποσο τελικα θα μας σωσεις αναρρωτιεμαι…

φυσικά , η θεματοθέτρια θα με επιπλήξει για εγωϊσμό - αλλά ο εγωϊσμός είναι το πέμπτο , αν δεν έχω χάσει το μέτρημα , ενήλικο προνόμιο - αν και το πόσο τελικά θα μας σώσει είναι

Διφορούμενο

[cornerstone]

εδώ νομίζω ταιριάζει καλύτερα αυτό το ποστ...

δυστυχία και απογοήτευση...
η νύχτα με καταπλακώνει...
δεν αντέχω...
το μόνο που θέλω είναι να μη σκέφτομαι, να μην αισθάνομαι τίποτα...
Να μουδιάσει σώμα και καρδιά για να μην πονάω...
Τα δάκριά μου δε φτάνουν για να απαλύνουν τον πόνο μου...

Δεν υπάρχουν μεγάλοι έρωτες...
Μονάχα μεγάλες απογοητεύσεις και όνειρα χαμένα...
Αναρωτιέμαι αν αξίζει να αγαπάς τελικά με πάθος, χωρίς όρια...
Στο τέλος μένεις με μιαν αγάπη που δε μπορεί να σου ανταποδωθεί...

Και ύστερα όταν προσπαθείς πιο χαλαρά, σε φάση δε με πολυνοιάζει, η απογοήτευση είναι το ίδιο τεράστια...

Ναι η αγάπη πρέπει να είναι ανιδιοτελής, αλλά πότε παύει να είναι αυτό αρκετό?
Πώς μπορείς να ζήσεις αγαπώντας μόνο εσύ?

και όσο και αν η ζωή με διαψεύδει συνεχώς, έχω την πεποίθηση πως έχουμε γεννηθεί για να δίνουμε αγάπη...

όσο και αν με πλήγωσαν οι έρωτες της ζωής μου, δεν κατάφεραν να με απελπίσουν τελείως...
Αν δεν ήλπιζα, δε θα είχα πνοή να ζω...

[katerina92]

Το να δηλωνεις αφελης δεν γινεται παντοτε και αποκλειστικα από αναγκη, αλλα καποιες φορες από επιλογη.

Σημερα σκεφτομουν τις φορες που δεν απαντησα σε οσους επιμενουν να το αγνοουν,
όπως επισης και να αγνοουν πως εκτος από διπλωματικο χειρισμο αποτελει και ένα αρκετα ικανο κριτηριο αξιολογησης των ανθρωπων.

Δεν είναι ενδειξη ανοησιας το να μην παρατηρεις περα από αυτό που φαινεται,
αλλα το να υποθετεις πως δεν υπαρχει παρεπερα. Το να μην περνα από το μυαλο σου η σκεψη πως ο τροπος που αλληλεπιδρουμε με τους αλλους
δεν είναι αναγκαια αντιπροσωπευτικη ενδειξη του διανοητικου μας επιπεδου και πως πισω από το τυχαιο ή αφελες
μπορει να εφαρμοζεται μια αρκετα ευφυής επικοινωνιακη στρατηγικη.

Πρωτου βιαστεις να υποθεσεις πως ο άλλος δεν καταλαβαινει αυτό που εννοεις,
αναρρωτησου αν για καποιο λογο
θα μπορουσε τελικα να αποφευγει να δειξει πως καταλαβαινει.
Δεν εχει σημασια να αναζητησεις το λογο, αλλα να μην αυταπατασαι επαναπαυομενος στη δικη σου διανοητικη υπεροχη και την δικη του φαινομενικη αφελεια.

Το να ειρωνευεσαι ή να υποτιμας καποιον που θεωρεις πως υστερει διανοητικα, δηλωνει μειωμενη κριτικη ικανοτητα στην περιπτωση που απεναντι σου βρισκεται καποιος αρκετα οξυδερκης. Σε κάθε όμως περιπτωση και ανεξαρτητα με το ποιον εχεις απεναντι σου, δηλωνει πως εισαι ηδη ικανα θρασυδειλος και ανεγκεφαλος επιχειρωντας να κανεις επιδειξη της ευφυιας σου εις βαρος καποιου που εκτιμας διανοητικα υποδεεστερο.

Θυμωνω.

Θυμωνω όταν βλεπω πως οι ανθρωποι προτιμουν τον ευκολο στοχο και όχι την προκληση. Εκεινον που μοιαζει ευκολος δηλαδη. Τον προβλεψιμο, τον διαχειρισιμο.
Τον μη πολυπλοκοτερο των ικανοτητων τους. Εκεινον που υποσυνειδητα ή μη πιστευουν πως θα εχουν την ευχερεια να υποτιμησουν. Ειτε επειδη φανερώνεται πιο ευαλωτος, ειτε γιατι αξιολογειται κατωτερος, εγγυρα ή μη.

Και αν διαπιστωσουν πως εκαναν λαθος εκτιμηση,
και πως τελικα ο στοχος δηλωνε αφελης από επιλογη και όχι από αναγκη,
θα αποχωρησουν από την αναμετρηση.
Όχι παραδεχομενοι την εσφαλμενη αξιολογηση τους και την διανοητικη επαρκεια του αλλου,
αλλα εφευρίσκοντας πολυαριθμες αφορμες να χρήσουν τον άλλο ελλατωματικο.

Κομπλεξικο,

εγωιστη,

καταχραστή των δημοσιων εσοδων,

ή της κερασμενης μπυρας,
που αφριζε ενω γεμιζε τα αδεια ποτηρια των ανθρωπων με την φαινομενικα χαρωπή μα προσεκτικοτερα αδεια εκφραση,
που δεν μοιραζονταν παρα το άφθονο αλκοόλ και εκεινη την οψη της πλαστικης ευθυμιας.

Εκεινη τη νυχτα,
που οι θαμωνες πληθαιναν λεπτο με το λεπτο, εμενα να παρατηρω τον καπνο, που αγγιζε την οροφη αισθησιακα, τα γελακια, τις φιλοφρονησεις, τις χειρονομιες. Στα αυτια μου μια ακατάσχετη βοη. Βοη, διχως ενταση. Κι ολα εμοιαζαν απελπιστικα ομοιομορφα. Κοσμος ερχοταν συνεχως, κι όμως ολα φαινονταν ιδια.
Ένα ανακατεμα στη σουπα, που συνεχιζε να βραζει, και να φουσκωνει και να ξεχύνεται ασφυκτικά.
Βιαστικα, σχεδον κρυφα, κατορθωσα να φτασω στην εξοδο.
Περπατησα μονη, μεσα σε αυτή τη γοητευτικα αγχωτικη ηρεμια της χαμηλα φωτισμενης πολης, προς αναζητηση της στασης.
Και τοτε,
τοτε που μπορουσα να ακουσω μονο την απαντηση του πεζοδρομιου στον βηματισμο μου,
τοτε μπορουσα και παλι να σκεφτω.

Και αναρρωτιομουν,
αναρρωτιομουν γιατι παρα την εντατικη προσπαθεια για φιλοξενια που εισεπραξα,
εξακολουθουσα να αισθανομαι ξενη.
Αναρρωτιομουν αν για τους παρευρισκομενους ηταν ηδη ξεκαθαρη η διακριση αναμεσα στο γεμισμα του ποτηριου και αυτό της ψυχης
και εγω εκρινα επιπολαια ή προκατειλημμένα.
Αναρρωτιομουν αν κρύωνα από επιλογη ή από αναγκη.

Μία,από εκεινες τις νυχτες που αυτοκαταστραφηκα.


Ενταξει,

δεν πινω μπυρα - αν και εξακολουθω να εχω μια γευση αφρου στο στομα μου

ουτε το δημοσιο εχει εσοδα

Ισως ομως εχω κομπλεξ,
επειδη προτιμω τη μυωπια από τα γυαλια μου το βραδυ.
Και επειδη όταν συζητω θελω να αντικρίζω το προσωπο και όχι την πλατη του συνομιλητη μου.

Ισως ειμαι εγωιστρια,
που θεωρω τον σεβασμο αυτονοητη προϋπόθεση και όχι εννοια προς διαπραγματευση,
που δεν θα παραβλέψω δειλα την αγενεια για να μην ζημιωθω κοινωνικα,
ανεξαρτητα του από πού αυτή προερχεται.


Ισως ειμαι εγωιστρια που επιμενω να αυτοκαταστρεφομαι από επιλογη και όχι από αναγκη.


Καποτε ειπα πως μερικες φορες εχεις αναγκη να ανηκεις καπου.
Εκανα λαθος.
Στον εαυτο σου πρεπει να ανηκεις,

αυτό αρκει.

[Kuchiki_Byakuya]

υμωνω όταν βλεπω πως οι ανθρωποι προτιμουν τον ευκολο στοχο και όχι την προκληση. Εκεινον που μοιαζει ευκολος δηλαδη. Τον προβλεψιμο, τον διαχειρισιμο.
Τον μη πολυπλοκοτερο των ικανοτητων τους. Εκεινον που υποσυνειδητα ή μη πιστευουν πως θα εχουν την ευχερεια να υποτιμησουν. Ειτε επειδη φανερώνεται πιο ευαλωτος, ειτε γιατι αξιολογειται κατωτερος, εγγυρα ή μη.

Ευθεία επίθεση στις γκόμενες της Φιλοσοφικής. Εντάξει και εσύ έχεις κάποια προσοχή.

Θυμωνω.

Ξύδι.

Αν το έγραφες χτες θα σας άκουγα σίγουρα. Άλλη φορά να το ξέρεις να τα γράφεις αυτά την Κυριακή.

Spoiler: show

Το ποστ άργησε μια μέρα

[castiel]

χθες δεν εκαναν εκπομπή, ακου την αλλη κυριακη...